Noen ganger er det ikke annet å gjöre enn å innse at det eneste fornuftige er å bite i det sure eplet og vende rundt. Men selv med flugtplanen klar var det mye enklere sagt enn gjort..
Det hele startet noen kalde dager tidligere. Så kalde at det var på grensen til at det var forsvarlig å gå videre, men alle personer vi har snakket med i löpet av vinteren fortalte om en kald dag i ny og nei, aldri en kald uke eller måned. -Noen dager er kalde, sånn rundt 30-40 minus, også blir det rundt 10 kalde igjen dagen der på. Det ble det fortalt overalt hvor vi vente nesen nord for polarsirkelen. I god tro trasket vi derfor vidre og gledes oss til de varmere dager derpå, overbevist om at det ikke kunne fortsette slik.
Tredje dagen med blind tro på at det snart ble bedre vaer, gikk vi over en gigantisk innsjö. Vi telte femte dagen med under minus 30, og denne dagen ble kuldegradene krydret med fuktig luft og vind. Midt ut på vannet, etter flere timers slit dreide vårt stuslige skuterspor vekk fra löypa. Snöforholdene gjorde det uaktuelt å gå utenfor skuterspor så lenge vi hadde lyst til å overnatte på land og ikke på et stort islagt vann. Med en små dårlig magefölelse bestemte vi oss derfor å fölge sporet, det kunne jo hende..
Dagen endte til vår store lettelse på land. Den endte også med klaerne hvite av rim og dunsoveposer som hadde kolampset under fuktigheten. Selv brenneren hadde fått nok og trengte mye pleie og kjaerlighet innen den ble overtalt til igjen trosse kulden og utföre sine plikter. Ikke så helt uventet ble kvelden for vår del brukt på svaert livlige drömmer om hytter med peis, ubegrensede törkemuligheter samt et plutselig stort og brett skuterspor som ga muligheten til toppfart vekk fra denne elendige kulda!
Ny dag, nye muligheter. Med minus 30 beint hadde vi muligheten til å löpe tilbake til sivilisasjonen, men vi pinglet ut ennå engang og kröp tilbake i teltet der brennenren skaffet etterlengtede plussgrader og et etterlengtet pust i bakken for våre hardt prövde soveposer som fikk det bedre og bedre for hver varme time de fikk. Etter en koslig dag i teltet var det gjort, vi hadde gått i hi for kulden og aktet ikke å krype ut av vårt lune skjul innen den oppskrytte varmere dagen viste seg. Med daglige titt på vaermeldingen fant vi til vår store forskrekkelse ut at også den hadde gitt seg i kast med skrönebölgen om to kalde dager også ble det varmt. Förste dagen trodde vi den, andre dagen tenkte vi at selv den beste kunne ta feil, tredje dagen begynte vi å ble skeptiske og fjerde dagen hadde vi gitt opp vaermeldingen og gikk igang med nesetrikset. Gjorde det alt for vondt å stikke nesen utenfor soveposen var det best å gjemme seg litt mer intill solen i alle fall hadde fått temperaturen på riktig siden av minus 40!
Sånn gikk tiden, og slik forsvant sjokoladedepoet. Bensinbeholdningen minket også alarmerende fort, mens vaermedlingen fortsatt fortalte om kun to dager igjen med kaldt vaer.. Sjette dagen i hiet, med minus 35 eller verre, kom den lovte varmere dagen (to dager tidligere enn det vaermeldingen lovet den dagen ;-D ). Med mat- og bensinlager som ikke tålte nye 5 dager i teltet, var vi ikke seine om å pakke pikkpakket og löpe i retning bygda så fort vi klarte, med halen langt mellom beina..
Vertaling:
SvarSlettMET DE STAART TUSSEN DE BENEN.
Soms is het niet anders dan in te zien dat het enige vestandige om te doen is in de zure appel te bijten en om te draaien. Maar zelfs met een vluchtplan klaar was dat gemakkelijker gezegt dan gedaan.
Het begon allemaal een paar koude dagen eerder. Zo koud dat het op de grens van verantwoord was om verder te gaan, maar iedereen die we spraken in de loop van de winter, had het over nu en dan een koude dag, maar nooit over een koude week of een koude maand. -Sommige dagen zijn koud, zo rond de 30-40 minus, en dan is het weer rond de min 10, de dag er na. Zo werd dat verteld, boven de poolcirkel, wáár we ook kwamen. In goed vertrouwen gingen we verder en verheugden we ons op de warmere dagen er na, overtuigd dat het niet zó zou kunnen blijven.
De derde dag met blindelings vertrouwen in spoedig beter weer, gingen we over een gigantisch meer. Het was de 5e dag onder de min 30, en deze dag werd de vorst vergezeld door vochtige lucht en wind. Midden op het meer, na meerdere uren zwoegen, draaide ons saaië scooterspoor ineens weg van het pad. Met de huidige sneeuwtoestand was het niet aan de orde om van het scooterspoor af te wijken, zolang we nog hoopten om aan land te kunnen overnachten en niet midden op een groot bevroren meer. Dus met een beetje een slecht gevoel besloten we toch maar het scooterspoor te volgen, je kon nooit weten..
De dag eindigde, tot onze grote opluchting, te land. Maar ook met kleren vol rijp en door de vocht ingezakte donzeslaapzakken. Zelfs de brander had er genoeg van en had veel aandacht en genegenheid nodig om te worden overtuigd de kou te trotseren en zijn plicht te doen. Niet geheel onverwacht gebruikten wij een groot deel van de avond om te dromen over hutten met een openhaard, onbegrenste mogelijkheden tot drogen, alsmede over een groot en breed scooterspoor om met topsnelheid weg te kunnen komen van deze ellendige kou!
Een nieuwe dag, nieuwe mogenlijkheden. Met een min 30 hadden we de mogelijkheid om terug te rennen naar de beschaving, maar we namen er nog een dagje bij en kropen terug in de tent waar de brander ons de zo verlangde plus graden verschafte en de nodige push voor de slaapzakken, die zich na elk warm uurtje beter voelden.
Na een gezellige dag in de tent was het bekeken, we waren in winterslaap gegaan voor de kou en dachten er niet aan om uit onze schuilplaats te komen voor de gepochte warme dag er zou zijn.
Met een dagelijkse blik op de weersverwachting zagen we tot onze grote schrik dat die ook mee deed aan de sterke verhalen over twee dagen koud en dan wordt het warmer. De eerste dag geloofden we het, de tweede dag dachten we dat zelfs de beste er wel eens naast kan zitten, de derde dag waren we sceptisch en de vierde dag gaven we het op en begonnen aan de neuzentruc. Was het al te pijnlijk om je neus buiten de slaapzak te steken, dan was het het beste om je er weer in te verstoppen tot dat de zon de temperatuur aan de goede kant van de min 40 had gebracht!
Zo verstreek de tijd en verdween het chocoladedepot. De benzinevoorraad slonk ook allarmerend snel, terwijl de weerverwachting het het hield bij nog slechts twee koude dagen..
De zesde dag in winterslaap met minus 35, of erger, kwam de beloofde warmere dag (2 dagen eerder dan de weersverwachting voor die dag vermelde).
Met voorraden van eten en benzine die niet nog eens 5 dagen in de tent aankonde waren we snel gepakt en renden, zo snel we konden, richting de bewoonde wereld, met de staart tussen de benen..